Zoals bij elk spel gelden voor het Slabberjanspel regels. Deze regels geven aan hoe het spel moet worden gespeeld. Ze zeggen iets over:

- de volgorde van het spel

- de waarde van de speelstukken

- de te gebruiken uitdrukkingen.

Een bijzondere regel bij Slabberjan is echter dat de regels tijdens het spel regelmatig ter discussie staan (en er dus wordt afgeweken van deze regels...).

De afbeelding of het cijfer op de dop bepaald de waarde. Elke verschillende afbeelding geeft tevens een naam aan het speelstuk. Er zijn vier afbeeldingen met een lage waarde en vier afbeeldingen met een hoge waarde (de matadoren). Daar tussenin zijn er dertien cijferwaarden, oplopend van nul tot en met twaalf. Over het algemeen geldt, van laag naar hoog, de volgende waarde van de stukken en hun namen:

• Jan Rit (een mannetjesfiguur met een stok, of nar)
• Smoel (een vreemdsoortig gezicht)
• Pispot (een pot zoals die vroeger werd meegenomen naar de slaapkamer)
• Blind (ook wel Wittebrood of Meelzak genoemd en meestal een blank vlak)
• De cijfers 0 tot en met 12
• Herberg (een herberg, of huisje)
• Poesje (een zittende of spinnende poes)
• Vogel (een vogel, lijkend op spreeuw of zwaluw)
• Kap-af (een man te paard met een getrokken zwaard, ook wel Ruiter genoemd)

In het spel wordt gespeeld om centen. Bij het begin moeten alle spelers vier centen inzetten.

Deze leggen ze voor zich op tafel neer. Tijdens het spel moet soms een cent betaald worden aan de 'pot'. De winnaar van het spel krijgt de pot.

De eerste ronde bepaalt wie de zak mag behouden. Elke speler krijgt, blind getrokken, een stuk uit de zak. Diegene die het stuk met de hoogste waarde heeft mag de zak houden. Deze speler moet het eerst delen, te beginnen bij de speler aan de linkerzijde. Vervolgens gaat de zak, met de klok mee, iedere ronde naar een volgende speler.

Ruilen

Het spel gaat om het ruilen van speelstukken. Doel hierbij is om door ruilen aan speelstukken te komen met een hogere waarde. Elke speler met een stuk van lage waarde probeert te ruilen met de speler aan de linkerzijde. Zo kan de speler de eigen positie verbeteren. Wie een goed stuk heeft, zegt ‘ik pas’, ‘basta’ of ‘ik bluuf’. Alle stukken, behalve de matadoren (Herberg, Poesje, Vogel en Kap-af) moeten geruild worden.

Een ronde van het spel is voorbij wanneer diegene die de stukken heeft gedeeld weer aan zet is. Deze speler mag, indien gewenst, zijn stuk terzijde leggen en een nieuw stuk uit de zak nemen. Vervolgens worden alle stukken op tafel opengelegd: het zogenaamde ‘blieke (n)’. Wie het laagste stuk heeft, betaalt een cent aan de pot. Daarna gaat de zak door naar de volgende speler en begint het spel opnieuw. Dit gaat net zolang door totdat alle spelers (op één na) hun inzet kwijt zijn. Degene die overblijft is de winnaar en krijgt de pot.

Slabberjan is een gezelschapsspel voor twee tot 42 personen. Regels geven aan wat wanneer en in welke volgorde gebeuren moet. Ook de waarde van speelstukken is in die regels vastgelegd. Maar hoe verloopt nu het Slabberjanspel?

Slabberjan begint met de inzet van vier centen door iedere speler. Uit de zak met alle 42 speelstukken krijgt elke speler krijgt, blind getrokken, een stuk. Diegene die het stuk met de hoogste waarde heeft mag de zak houden. Deze speler moet het eerst delen, te beginnen bij de speler aan de linkerzijde.

Spelers met een stuk van lage waarde proberen nu hun positie te verbeteren door dit stuk te ruilen met de linker buurman. Degenen die een stuk van voldoende hoge waarde hebben zeggen ‘ik pas’, ‘basta’ of ‘ik bluuf’ en ruilen dus niet. De hoogste speelstukken Matadoren (Herberg, Poesje, Vogel en Kap-af -ook wel Ruiter genoemd-) mogen niet geruild worden. En dat heeft gevolgen … (zie verder hieronder).

Smoel, op een speelstuk van een zelfgemaakt spel.

Een ronde is voorbij wanneer het spel terug is bij diegene die de stukken heeft gedeeld. Deze speler mag dan eventueel een nieuw stuk uit de zak nemen en zijn (lage) stuk opzij leggen. Om te voorkomen dat dit 'slechte' stuk opnieuw getrokken wordt blijft dit op tafel liggen. Vervolgens worden alle stukken op tafel opengelegd: het zogenaamde ‘blieke(n)’.

Wie het laagste stuk heeft, betaalt een cent aan de pot.

De zak met speelstukken gaat vervolgens met de klok mee, elke ronde, naar een volgende speler. Opnieuw worden stukken geruild.

Aan het eind van elke ronde betaalt een speler die het laagste stuk heeft een cent aan de pot. Dit gaat net zo lang door tot alle spelers (op één na) hun inzet kwijt zijn. Wie overblijft, is winnaar en krijgt de pot.

Speelstukken met de hoogste waarde, Matadoren, mogen dus niet geruild worden. De houders van deze Matadoren beïnvloeden het spel behoorlijk.

Wanneer de bezitter van Kap-af (of Ruiter) om een ruil wordt gevraagd slaat deze met de vuist op tafel en zegt: ‘kap af’. De aanvrager moet dan direct een cent in de pot deponeren. De eigenaar van Kap-af kan echter ook niet verder want dit (hoogste) stuk wil je niet ruilen! Daarmee is dus tevens een speelronde beëindigd.

Een bezitter van het stuk Vogel kan door het roepen van ‘sta voor de(n) vogel’ voorkomen dat de buurman aan hem of een volgende speler vraagt een ruil te doen.

De houder van het Poesje maakt alle reeds gedane ruilen van de ronde ongedaan met de tekst ‘poesje krabt alles terug’. Ook mag de bezitter van de Poes ‘miauw’ uitroepen. Vervolgens worden alle tot dan toe gedane ruilen ongedaan gemaakt, totdat ieder zijn eigen stuk weer terug heeft.

De houder van een Herberg antwoordt bij een ruilaanbod met ‘herberg voorbij’ of ‘drink een slokje/borrel en ga voorbij’. De aanbieder mag nu zijn stuk ruilen met de linkerbuurman van de bezitter van de Herberg, die dus overgeslagen wordt.